ملاقات با پزشکان قبل از اقدام به خودکشی

مقدمه: بسیاری از کشورها برنامه ها ی ی برای پیشگیری از خودکشی طراحی کرده اند. برنامه های پیشگیری از خودکشی، نیاز به آگاهی ما از الگوهای رفتاری این افراد قبل از اقدام به خودکشی دارد. مطالعات انجام شده بیانگر آن است بسیاری از افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، قبل از اقدام با پزشکان ملاقات کرده اند. بنابراین به نظر می رسد که پزشکان عمومی و متخصصین می توانند نقش مهمی در برنامه های پیشگیری از خودکشی داشته باشند. هدف این مطالعه، بررسی ملاقات با پزشکان قبل از اقدام به خودکشی در ماه قبل از اقدام به خودکشی در بیمارستان رازی رشت بود. روش کار: این پژوهش مقطعی، بر روی 206 نفر از اقدام کنندگان به خودکشی که به روش نمونه گیری ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. مصاحبه بالینی با بیماران توسط دو تن از پزشکان عمومی آموزش دیده صورت گرفت. در موارد لزوم، آزمون آماری مجذور کای برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: 94 نفر (7/45%) از اقدام کنندگان، در ماه قبل از اقدام به خودکشی با پزشکان ملاقات داشتند که 65 نفر (6/31%) با پزشکان عمومی و سایر متخصصین و 29 نفر (1/14%) با روان پزشکان ملاقات داشتند. پزشکان عمومی با 4/39%، روان پزشکان با 8/30%، متخصصین داخلی با 5/8% و متخصصین داخلی اعصاب با 5/8% بیشترین ملاقات را داشتند. ارتباط معنادار آماری بین ملاقات با پزشکان (غیر روان پزشک)، وجود بیماری مزمن (0001/0 < p )، نوع بیماری مزمن (001/0 = p ) و سابقه بستری در بیمارستان غیر روان پزشکی (001/0 = p ) وجود داشت. همچنین ارتباط معن ا دار آماری بین ملاقات با روان پزشکان با گروه های سنی (017/0 = p )، زمان اقدام به خودکشی سابق (0001/0 < p ) ، سابقه بستری در بیمارستان روان پزشکی (002/0 = p ) و نوع بیماری مزمن (015/0 = p ) وجود داشت. نتیجه گیری: ملاقات با پزشکان (روان پزشک- غیر روان پزشک) قبل از اقدام به خودکشی در بین افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، با فراوانی قابل توجهی دیده می شود که ارتباط معنا داری با برخی از متغیرهای آنها دارد. به نظر می رسد موقعیتی وجود دارد که مداخله تمام پزشکان را در برنامه های پیشگیری از خودکشی ضروری می کند. مطالعات بیشتر برای شناسایی عوامل خطر و افراد در معرض خطر برای زمانی که این بیماران برای دریافت خدمات بالینی مراجعه می کنند، لازم است.